سبک ارتباطی‌اخلاقی رضوی در تعامل با پیروان ادیان با تکیه بر مناظرات امام7 حبیب رضا ارزانی حوریه ربانی اصفهانی**
چکیده در فرهنگ و سیرۀ رضوی که ترجمان وحی الهی است، ادیان آسمانی با همۀ جلوه‌های تاریخیشان ماهیت واحد دارند. با وجود این، تحریف ادیان از مسیر اصلی و حقیقی خود که در طول تاریخ و به‌دست حکام فرصت‌طلب صورت گرفته است، باعث شده تا در برخی از اصول از یکدیگر فاصله بگیرند. آنچه امروزه جهان بشری به‌شدت به آن نیازمند است، تعامل و گفت‌وگوی ادیان برای کم‌کردن فاصله‌های موجود، تألیف قلوب پیروان آن‌ها و یک‌سونمودن حرکت انسان‌ها به‌سوی سعادت است. بر همین اساس، قرآن کریم خطاب به پیامبر9 می‌فرماید: «ما تو را برای سعادت همۀ انسان‌ها مبعوث کردیم» ؛ زیرا یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد دین اسلام، جهانی‌بودن و تعلق آن به همۀ انسان‌ها از هر نژاد و آیینی است. امام رضا7 با توجه به موقعیت خاص خود در دوران ولایتعهدی، گامی مؤثر برای رفع اختلافات، آشکار ساختن نواقص موجود در ادیان تحریف‌شده و اثبات حقانیت اسلام برداشتند و می‌توان گفت ایشان از جمله شخصیت‌هایی هستند که باب گفت‌وگوی ادیان را در جامعۀ اسلامی باز کردند. نمود بارز این پدیده را می‌توان در مناظرات امام با جاثلیق، رأس‌الجالوت، هربذ، عمران صابی و عده‌ای از علما و سران برهمن مشاهده کرد. دراین مقاله برآنیم تا با روش توصیفی‌تحلیلی، به بررسی سبک ارتباطی امام رضا 7 با پیروان ادیان مختلف به‌ویژه سیرۀ ایشان در مناظرات بپردازیم.
واژه‌های کلیدی سبک ارتباطی، امام رضا7، مناظره، تعامل، ادیان.
ربانی اصفهانی, حوریه, & ارزانی, حبیب رضا. (1391). سبک ارتباطی‌اخلاقی رضوی در تعامل با پیروان ادیان با تکیه بر مناظرات امام7. فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 8(28), 39-66.
MLA
حوریه ربانی اصفهانی; حبیب رضا ارزانی. "سبک ارتباطی‌اخلاقی رضوی در تعامل با پیروان ادیان با تکیه بر مناظرات امام7". فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 8, 28, 1391, 39-66.
HARVARD
ربانی اصفهانی, حوریه, ارزانی, حبیب رضا. (1391). 'سبک ارتباطی‌اخلاقی رضوی در تعامل با پیروان ادیان با تکیه بر مناظرات امام7', فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 8(28), pp. 39-66.
VANCOUVER
ربانی اصفهانی, حوریه, ارزانی, حبیب رضا. سبک ارتباطی‌اخلاقی رضوی در تعامل با پیروان ادیان با تکیه بر مناظرات امام7. فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 1391; 8(28): 39-66.
)