تبلیغ دین و هدایت مردم به ارزش‌های الهی، از اصول رسالت و سنّت پیامبران و جوهرۀ ادیان توحیدی و از شاخصه‌های مهم دینداری پیروان انبیا به‌شمار می‌آید. برای بهسازی انجام این وظیفۀ الهی شایسته است تبلیغ در حوزه‌های مختلفی همچون «محتوای تبلیغ»، «مخاطب‌شناسی» و «بایسته‌های مبلّغ» بررسی شودکه البته در هر حوزه اقتضائات ویژۀ خود را می‌طلبد. در این پژوهش ابعاد اخلاقی مبلّغ در بهسازی تبلیغ بررسی می‌شود. در شرایع آسمانی، تبلیغ دین برپایۀ دین‌فهمى و دین‌دارى مبلّغ و آراستگی او به فضائل اخلاقی بنا شده است؛ ازاین‌رو، شناخت بایسته‌های مبلّغ و بهره‌گیری از فضائل اخلاقی براساس آیات قرآن و منابع دینی، برای بهبود ظرفیت‌های عرصۀ تبلیغ و ارتقای ابعاد اخلاقی، از ضررتهای امر تبلیغ به‌شمار می‌رود. اگر سخن گوینده براساس باور قلبی باشد و از عمق جانش برخیزد، تأثیر دعوت او به ارزش‌های الهی دوچندان می‌گردد. این پژوهش می‌کوشد آن دسته از فضائل اخلاقی را که پیامبران و اولیای الهی در راستای وظیفۀ تبلیغی خویش به آن آراسته بودند و نقش بسزایی در موفقیت تبلیغی آنان داشت، بررسی کند و بدین‌وسیله بر کارآمدی روش‌های تبلیغی بیفزاید.
)