امروزه در بیشتر جوامع، طلاق به عنوان یک مسئله اجتماعی مهم در نظر گرفته میشود. به نظر میرسد سبک زندگی و مؤلفههای مرتبط با آن، بهویژه نگرش مذهبی و تعهد اخلاقی در افراد متأهل، میتواند بر وضعیت رابطه زناشویی آنها و اقدامشان برای طلاق، تأثیرگذار باشد. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین نگرش مذهبی، تعهد اخلاقی و سبک زندگی با وضعیت زناشویی (طلاق/ عدم طلاق) در زنان و مردان شهر اصفهان است.
طرح این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی و علّی- مقایسهای است. جامعه آماری شامل کلیه زنان و مردان متقاضی شهر اصفهان (متقاضی طلاق و غیرمتقاضی طلاق) بود که 203 نفر از میان افراد متقاضی طلاق و 202 نفر از میان افراد غیرمتقاضی طلاق، با روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. در این پژوهش، از پرسشنامه نگرشسنج مذهب براهنی، پرسشنامه تعهد زناشویی و پرسشنامه سبک زندگی به عنوان ابزار پژوهش و برای تحلیل دادهها از همبستگی دورشتهای نقطهای و آزمون مان ویتنی- یو استفاده شده است.
نتایج پژوهش نشان داد دو متغیر نگرش مذهبی و تعهد اخلاقی میتوانند به طور معناداری وضعیت زناشویی (طلاق/ عدم طلاق) را پیشبینی نمایند. بر این اساس، افراد دارای سطوح بالاتر نگرش مذهبی و تعهد اخلاقی، دارای میزان کمتری از تقاضای طلاق هستند.
براساس یافتههای بهدستآمده در این پژوهش، نگرش مذهبی و تعهد اخلاقی میتوانند به عنوان دو مؤلفه مهم و اساسی در پایداری روابط زناشویی در نظر گرفته شوند.
یزدخواستی, فریبا, & خالقی دهنوی, فرزانه. (1392). رابطه نگرش مذهبی، تعهد اخلاقی و سبک زندگی با وضعیت زناشویی (طلاق/ عدم طلاق) در زنان و مردان شهر اصفهان. فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 9(33), 107-132.
MLA
فریبا یزدخواستی; فرزانه خالقی دهنوی. "رابطه نگرش مذهبی، تعهد اخلاقی و سبک زندگی با وضعیت زناشویی (طلاق/ عدم طلاق) در زنان و مردان شهر اصفهان", فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 9, 33, 1392, 107-132.
HARVARD
یزدخواستی, فریبا, خالقی دهنوی, فرزانه. (1392). 'رابطه نگرش مذهبی، تعهد اخلاقی و سبک زندگی با وضعیت زناشویی (طلاق/ عدم طلاق) در زنان و مردان شهر اصفهان', فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 9(33), pp. 107-132.
VANCOUVER
یزدخواستی, فریبا, خالقی دهنوی, فرزانه. رابطه نگرش مذهبی، تعهد اخلاقی و سبک زندگی با وضعیت زناشویی (طلاق/ عدم طلاق) در زنان و مردان شهر اصفهان. فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 1392; 9(33): 107-132.