قرآن کریم.
آذربایجانی، مسعود و محمدصادق شجاعی (1393)، روان‌شناسی در نهج البلاغه، قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
آرمند، محمد و محمود مهرمحمدی (1388)، «نقد و بررسی الگوی تربیت منش لیکونا براساس آرای علامه طباطبایی»، مطالعات برنامه درسی، ش 13و14، صص25-62.
اسلامی، احمد (1379)، «اصول اساسی در پرورش اخلاقی با تأکید بر دیدگاه امام علی7»، مجموعه مقالات همایش تربیت در سیره و کلام امام علی7)، مرکز مطالعات تربیت اسلامی، کتاب چهاردهم، صص 231-270.
اسمتانا، جودت جی(1999م)، «تأثیر والدین بر رشد اخلاقی کودکان؛ تحلیلی مربوط به حیطۀ اجتماعی»، ترجمه غلام‌رضا متقی‌فر، معرفت، ش57، صص85-92.
اسحاقی، سیدحسین (1387)، سلوک علوی (راهبردهای امام علی7در تربیت فرزندان)، چ سوم، قم: بوستان کتاب (انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزۀ علمیه قم).
سجادیه، نرگس و دیگران (1389)، «پژوهش تبارشناختی و الهام‌بخشی آن برای قلمروهای پژوهشی در مطالعات برنامۀ درسی»، مطالعات برنامه درسی، سال 4، ش 16، صص 68-95.
اعرافی، علیرضا (1393)، تربیت فرزند با رویکرد فقهی، قم: مؤسسه اشراق و عرفان.
امینی، ابراهیم (1378)، آئین همسرداری یا اخلاق خانواده، چ چهارم، قم: اسلامی.
باقری، خسرو (1387)، نگاهی دوباره به تعلیم و تربیت اسلامی، تهران: مدرسه.
تمیمی‌آمدی، عبدالواحد (1390)، غررالحکم و دررالکلم، ترجمه لطیف راشدی و سعید راشدی، چ سوم، قم: پیام علمدار.
حسنی، محمد و دیگران (1391)، مدرسه و تربیت اخلاقی، تهران: مدرسه.
خوانساری، جمال‌الدین محمد (1384)، شرح غررالحکم و دررالکلم، ج2 و 6، تهران: دانشگاه تهران.
رهنما، اکبر (1378)، بررسی، تجزیه و تحلیل خواستگاه‌ها، غایات و روش‌های تربیت اخلاقی از دیدگاه کانت و خواجه نصیرالدین طوسی، رسالۀ دکتری، تهران: دانشگاه تربیت مدرس.
_____________ (1385)، «مقایسۀ دیدگاه کانت و خواجه نصیرالدین طوسی در زمینۀ تربیت اخلاقی»، فصلنامه تربیت اسلامی، ش2، صص 21-34.
سلحشوری، احمد (1392)، «مراحل رشد تربیت اخلاقی از دیدگاه امام علی (ع)»، پژوهشنامه نهج البلاغه، سال اول، ش سوم؛ صص15-32.
شریف رضی (1379)، نهج البلاغه، ترجمه محمد دشتی، قم: روح.
طبرسی، حسن بن فضل (1385)، مکارم الاخلاق، ترجمه ابراهیم میرباقری، تهران: فراهانی.
طبرسی، علی بن رضی‌الدین بن حسن (1385)، مشکاة الانوار فی غررالاخبار، دار الحدیث.
کیایی، طاهره و زهره موسی‌زاده (1397)، «فرصت‌ها و تهدیدهای ساحت تربیت دینی و اخلاقی برنامه فلسفه برای کودکان»، تربیت اسلامی، دوره 13، ش 26، صص115-97.
گلستانی، سیدهاشم (1380)، «نقد و تحلیل تربیت اخلاقی ازنظر بعضی از متفکران اسلامی»، علوم‌تربیتی و روان‌شناسی، ش7، صص 115-130.
مجلسی، محمدباقر (1386)، بحارالانوار، ج 91 و 104، تهران: اسلامیه.
محمدی ری‌شهری، محمد (1393)، حکمت‌نامه کودک، ترجمه عباس پسندیده؛ چ9، قم: مؤسسه علمی و فرهنگی الحدیث.
موحدی پارسا، فاطمه و دیگران (1397)، «امکان تربیت اخلاقی کودکان تا هفت سال براساس آموزه‌های اسلام (آیات و روایات)»، تربیت اسلامی، دوره 13، ش 26، صص24-7.
میالاره، گاستون (1375)، معنی و حدود علوم تربیتی، ترجمه علی‌محمد کاردان، تهران: دانشگاه تهران.
میناگر، عبدالرضا (1381)، اخلاق و تربیت اسلامی، بروجرد: فروغ ماه.
نجارزادگان، فتح‌الله (1388)، رهیافتی بر اخلاق و تربیت اسلامی، قم: معارف.
نوری، میرزاحسین (1308ق)، مستدرک الوسائل، ج11، بیروت: مؤسسه آل‌البیت لاحیاء تراث.
وجدانی، فاطمه (1397)، «بررسی انتقادی مدل تربیت اخلاقی تلفیقی مبتنی بر ایدۀ خبرگی اخلاقی»، فلسفه تربیت، ش2، صص 115-142.
یوسفیان، نعمت‌الله (1389)، تربیت دینی کودکان، قم: زمزم هدایت.
Bernard. G (1989), Morality: A new justification of the Moral Rules, New York: Oxford.
Flanagan.O.(1991), Varieties of Moral Personality, Cambridge .MA: Harvard Univerdity Press.
Kagan.J.and Lamb.S.(eds) (1987), the emergency of Molarity in Young Children, Chicago, IL: University of Chicago Press.
)