نوشته حاضر، درآمدی بر شناخت رویکرد اخلاقی مولوی به عقل و نفس است.(1) در این مختصر، سعی بر آن است که ذرهای از بحر عمیق معارف مثنوی چشیده شود، زیرا برداشتی کامل از این معارف، پژوهشی عمیق و گسترده میطلبد که در خور این اندک نیست. از آنجا که مثنوی، تابع فصلبندیهای مرسوم نیست. موضوعات به صورت پراکنده، گاه به صورت مجمل و گاه مفصل در آن آمده است؛ یعنی مولوی مطلبی را گاه به اشارت و سرعت یادآورده و گذشته است و در جای دیگر همان مطلب را به صورت مفصل بیان کرده است. این شیوه بیانی، کار سنگین تحقیقی را بر محقق لازم میکند و او را از قضاوتهای سرسری و موضعی پرهیز میدهد و وا میدارد که به سوی تفسیر مثنوی به مثنوی گام بردارد که چنین تفسیری نیز به غور و تفحص سخت نیازمند است. در این مختصر، به دیدگاه گسترده مولوی درباره عقل و نفس اشاراتی شده است و این تنها انعکاس بخشی از افکار عمیق و والای او در این باره است. بنابراین، به بحثهای کلامی و فلسفی پرداخته نشده و دیدگاههای خاص کلامی و فلسفی مولوی نسبت به عقل و نفس ذکر نگردیده است. همچنین بیشتر سعی بر تطبیق کلام مولوی با آیات و روایات اسلامی است که متناسب با اندیشه او درباره عقل و نفس بوده و احتمال میرود، جناب مولوی از آن آیه و روایت، در سرودن ابیات الهام گرفته باشد.
بورونی, علی. (1386). رویکرد اخلاقی مولوی به عقل و نفس در مثنوی(آموزه های اخلاقی در مثنوی معنوی). فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 3(8), 6-29.
MLA
علی بورونی. "رویکرد اخلاقی مولوی به عقل و نفس در مثنوی(آموزه های اخلاقی در مثنوی معنوی)". فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 3, 8, 1386, 6-29.
HARVARD
بورونی, علی. (1386). 'رویکرد اخلاقی مولوی به عقل و نفس در مثنوی(آموزه های اخلاقی در مثنوی معنوی)', فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 3(8), pp. 6-29.
VANCOUVER
بورونی, علی. رویکرد اخلاقی مولوی به عقل و نفس در مثنوی(آموزه های اخلاقی در مثنوی معنوی). فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 1386; 3(8): 6-29.
)