پژوهش حاضر تحقیقی در باب نحوه‌ی توجیه گزاره‌های اخلاقی است. بر‌اساس تعریف سنتی، معرفت عبارت از باورِ صادق موجّه است. مؤلّفه‌ی توجیه، به‌معنای داشتن دلیلی عقلانی برای باور، مورد توجّه اغلب معرفت‌شناسان بوده و وجود آن را برای معرفت داشتن ضروری دانسته‌اند. درباره‌ی چیستی توجیه و بیان ماهیت آن، اختلاف نظرهای فراوانی وجود دارد که این پژوهش در پی بررسی این دیدگاه‌ها و اختلاف نظرهاست. در مقاله‌ی پیش رو، پس از معرفی معرفت‌شناسی و شکاکیّت و اشاره‌ی مختصر به اقسام آن، رویکردهای معرفت‌شناسان در باب توجیه بیان می‌گردد؛ سپس با توجه به تقابل معرفت‌شناسی اخلاق و شکّاکیت اخلاقی معرفت‌شناختی، نظریّات توجیه در فلسفه‌ی اخلاق بیان می‌گردد و در پایان، موضع شکّاکان اخلاقی معرفت‌شناختی نیز در باب توجیه، بیان خواهد شد.
)