ایصال نفس به امر نامتناهی که سرچشمۀ حقیقی اوست، در گرو انجام آیینمند تکلیف از سر حکمت است. این امر در سه ساحت انضباط پیشهوری، گذر پیروزمندانه و مؤدّبانه از موقعیّت اخلاقی و انجام منسک دینی، ظهور مییابد. زمانی که نفس، با پذیرش مشقّت و ریاضت موفّق میشود، استعدادهای خود را فعلیّت ببخشد، نور نهفتۀ خود را آشکار ساخته است که سند ربّانیّت اوست. با وجود این، نور الهی نفس، به تحقّق نمیپیوندد مگر آن‌که فرد مکلّف، به هنگام التزام خویش به انجام اعمال خاصّه، بر شرط اخلاص مراقبت داشته باشد و از آن تخطّی نورزد. به عبارت دیگر، خالصانه انجام دادن کارها، در هر سه ساحت نامبرده، عین تجلّی نور ناظمه نفس است. شرط اخلاص، هم در ادای مناسک دینی حضور دارد و هم در آداب اخلاقی. بنابراین، اخلاص، در درجۀ اول، متعلّق به خود نفس است و به نحوۀ عملکرد فاعلی بستگی دارد که ملتزم به ادای تکالیف است.
رضایی, ابراهیم . (1394). اخلاص، مناط اصلی بین دین و اخلاق. فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 11(39), 65-85. doi: 10.22081/jare.2017.44849.
MLA
ابراهیم رضایی. "اخلاص، مناط اصلی بین دین و اخلاق", فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 11, 39, 1394, 65-85. doi: 10.22081/jare.2017.44849.
HARVARD
رضایی, ابراهیم. (1394). 'اخلاص، مناط اصلی بین دین و اخلاق', فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 11(39), pp. 65-85. doi: 10.22081/jare.2017.44849.
CHICAGO
ابراهیم رضایی, "اخلاص، مناط اصلی بین دین و اخلاق," فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 11 39 (1394): 65-85, doi: 10.22081/jare.2017.44849.
VANCOUVER
رضایی, ابراهیم. اخلاص، مناط اصلی بین دین و اخلاق. فصلنامه علمی - پژوهشی مطالعات اخلاق کاربردی, 1394; 11(39): 65-85. doi: 10.22081/jare.2017.44849.
)