رابطه نوع دوستی با دینداری و جهت‌گیری مذهبی

مقدمه: نوع‌دوستی، مفهومی است محصول قرن هجدهم که اخیراً بیشتر بدان توجه شده و دربارۀ آن پژوهش انجام می‌گیرد. احتمالاً توجه به چنین موضوعی به ‌این‌ دلیل است که تعارض و تباهی کنونی دنیا، باعث شده مردم بیشتر به بُعد مثبت وجود انسان فکر کنند. تحقیق حاضر با هدف بررسی رابطه نوع‌دوستی با دینداری و جهت‌گیری مذهبی در دانشجویان دانشگاه شهید چمران اهواز انجام شد.
روش: این‌مطالعه از نوع مطالعات توصیفی‌همبستگی است. جامعۀ آماری آن همۀ دانشجویان دانشگاه شهید چمران اهواز در سال تحصیلی 90-89 بوده و حجم نمونه 169 نفر و شیوۀ نمونه‌گیری از نوع دردسترس است. ابزار‌های استفاده‌شده در این پژوهش، آزمون سطح تحول اخلاقی «ما» و مقیاس سنجش‌دینداری است. به‌منظور بررسی رابطۀ نوع‌دوستی با دینداری و جهت‌گیری مذهبی، از همبستگی پیرسون استفاده شد.
یافته‌ها: بین نوع‌دوستی با دینداری r = 0/20 ,p = 0/009 ، جهت‌گیری مذهبی درونی r‏ = 0/31 ,p = 0 ، جهت‌گیری مذهبی بیرونی r = - 0/29 , p = 0، باورهای دینی r = 0/17, p = 0/02و التزام به وظایف دینی r =0/23 , p = 0/002 رابطۀ معنی‌داری وجود دارد.
بحث و نتیجه‌گیری: بین نوع‌دوستی با دینداری و جهت‌گیری مذهبی ارتباط وجود دارد و چنانکه مشاهده می‌شود: این رابطه با دینداری و جهت‌گیری مذهبی درونی مثبت و با جهت‌گیری مذهبی بیرونی منفی است. از بین خرده‌مقیاس‌های دینداری، باورهای دینی و التزام به وظایف ‌دینی، با نوع‌دوستی، رابطه‌ای‌ مثبت دارند؛ بنابراین می‌توان نتیجه‌گرفت: با افزایش میزان دینداری در افراد، احتمال اینکه افراد رفتارهای نوع‌دوستانه از خود نشان دهند، افزایش می‌یابد. علاوه‌براین با افزایش میزان نوع‌دوستی، احتمال اینکه فرد جهت‌گیری مذهبی درونی داشته باشد، بیشتر است.